26/2/09

Το αρχαιότερο σωζώμενο ερωτικό ποιήμα. ΙΝΚΑΣ

Που είσαι εσύ?
Που μου ΄χεις κλέψει την ψυχή?
Που είσαι κύριε της καρδιάς μου?
Ποιος χωρίς οίκτο έσβησε το μονοπάτι σου?
Μήπως στο χώμα το ελαφρύ έχεις θαφτεί?
Ουτ 'ένα δάκρυ δεν υπάρχει πια στα μάτια μου.
Εξαντλήθηκαν..Μονάχα η ηχώ στον πόνο μου αποκρίνεται
Και το αίμα μου σταλαματιά, σταλαματιά στερεύει..
Ελα, ας τρέξουμε κι οι δυο μαζί, χέρι με χέρι
Ξοπίσω απ' τη ζωή, την ευτυχία ακολουθώντας
Και ας επιστρέψουμε στη γη νεκροί..

(...)Χρυσάφι, εσύ που λάμπεις μονάχα στη νύχτα της καρδιάς,
η χαρά των αγαπημένων σου ματιών ας ανατείλει,
η θέρμη της πνοής σου γρήγορα με τον άνεμο ας έρθει. (...)
Γαμπρέ, αγαπημένε, της καρδιάς μου, σαν το μέλι γλυκιά είναι η ομορφιά σου..
Λιοντάρι αγαπημένο της καρδιάς μου με μάγεψες..
Άσε με να σταθώ τρέμοντας μπροστά σου να σε αγγίξω με το χάδι μου..
Το χάδι μου είναι ακριβό, πιο απολαυστικό είναι από την
ομορφιά, σαν το μέλι με το γάλα..
Γαμπρέ, πες στη μητέρα μου θα σου δώσει λιχουδιές
Στον πατέρα μου θα σου δώσει δώρα
Την ψυχή σου να ζωντανέψω, ξέρω
Γαμπρέ κοιμήσου στο σπίτι μας ως την αυγή,
την καρδιά σου ξέρω πως να ευχαριστήσω
Λιοντάρι αγαπημένο στο σπίτι μας ως την αυγή.. (...)

3/2/09

Secrets..


Τ' αστέρια τρέχουν σε γαλαξίες μαγικούς
Σκίζουν το σώμα τους να πέσει αστεροσκονη
Ονειρεύονται τη γη
Όταν θα ρθει εκείνη η στιγμή που θα φιλήσουν το χώμα
Περιπλανιούνται σε γαλάζιους ρυθμούς και
μιμούνται την κίνηση του βυθού
Αστέρια μακρινά, δικά μου αστέρια που χαϊδεύετε τη νύχτα
Κοιμάστε αγκαλιά σαν κουραστείτε από το παιχνίδι
Κοιμάστε αγκαλιά με την αγάπη
Και σχηματίζετε το φεγγάρι.

how can i forget you..

1/2/09

Για τις φιλες μου..

Έχω στη καρδιά μου κλειδωμένα
μυστικά με αλήθεια γινωμένα,
εμείς θα ειμαστε ένα
νεράιδες που γελάμε δίπλα από το ρέμα.
Χορεύουμε, ξεσπάμε, αληθινά αγαπάμε
φορέματα μαγείας στα μάτια μας φοράμε.
Κ αλήθεια δε φοβάμαι, μόνη μου δεν θα' μαι
στα ταξίδια της ζωής μαζί θα προχωράμε.
Με αστέρια και λουλούδια είμαστε λουσμένες
μ'αναλαφρες ψυχές είμαστε ντυμένες,
εμείς μαζί για παντα ευτυχισμένες
νεράιδες μες στη ψυχή κρυμμένες.
Αυτές είναι οι αδερφές μου
οι αληθινές χαρές μου,
στις πιο δύσκολες στιγμές μου
σας χαρίζω όλες τις ζωές μου.
Εσείς μόνο να'σαστε καλά
τ' αστέρια θα σας φέρω να' χετε αγκαλιά
Μαχαίρια θα πάρω στο κορμί να καρφώσω
αν τύχει ποτέ και σας πληγώσω
Νεράιδες μου όμορφα μου ξωτικά,
η αγάπη μας δίνει τα πιο όμορφα φτερά.

Secrets..



Στα βράχια ρίχνω την ψυχή μου
και στο νερό το σώμα επιπλέει
Άμμος γίνανε τα μαλλιά μου
η καρδιά μου στα κύματα να κλαίει

Ήρθα εδώ από φωτιά κυνηγημένη
έκαψε τα όνειρα τίποτα να μη μένει
Ένα βράδυ μόνο δεν κοίταξα ψηλά
τα μάτια σου φέραν τ' αστέρια χαμηλά

Άπλωσα τα χέρια μήπως κ τ'αγγίξω
η λάμψη μ'εβαλε στη φωτιά να ζήσω
Σε σένα θάλασσα θα ξεπλύνω τις πληγές μου
τ'αστερια μου είναι ψηλά,εκεί είναι οι ευχές μου

Secrets..

Αφιερωμένο..

Χτές όλη τη νύχτα πίστευα πως στην αγκαλιά μου βρισκόταν ενα τρυφερό κορμί, όμως κρατούσα τον λύκο. Το μαλακό του τρίχωμα, τα μυτερά του δόντια, τα μάτια του που γυάλιζαν στο σκοτάδι. Φίλησα τον λύκο. Τα νύχια του χάραξαν βαθιά το δέρμα μου,άνοιξαν αυλάκια. Η ανάσα του μου έκαψε το πρόσωπο. Τα δόντια του καρφώθηκαν στον ώμο μου. Στο σκοτάδι μέτρησα ένα ενα τα πλεύρα του. Θα μπορούσα να ταξιδέψω σε άγνωστες χιονισμένες χώρες του Βορρά. Η θα μπορούσα να σφίξω ύπουλα τα χέρια μου γύρω απο τον λαιμό του,γλυτώνοντας για πάντα απο την θανατηφόρα του ορμή. Παραμέρησα..
Τον άφησα πέφτοντας να σκίσει το σεντόνι με τα νύχια του, και τον χαιδεψα στοργικά στη πλάτη..

My Fucking Happy Birtday (MA.GE.)

Παραμύθι για τα γενέθλια μου από τον ΜΆΓΕ

Ακούμπησα κάποτε, όταν ο νους μου γύριζε και τρελαινόταν ένα κορίτσι. Ήταν μικρό και χώραγε λίγο-λιγάκι σε όλες τις καρδιές
Όχι θεατρινισμοί στα παραμύθια, θέλει λόγια-αστέρια απλά και ήσυχα.
Και έδινε μια καρδιά, ένα μεγάλο χαμόγελο να μοιράζει σε όλους. Και άλλοι το κράταγαν κρυφά,δειλά ζητούσαν κ' άλλο.
Άλλοι στο θάρρος τους χτυπούσαν την πόρτα της ζητώντας τα παντα, αυτή και το μικρό ροζ κλειδί της καρδιάς της. Μικρά άσχημα αγόρια/ένιωθες στο δέρμα τους την προστυχιά να πετάγεται.
Και αυτή παράξενα έδινε-αφήνανε κάτι μαύρα σημάδια τα όνειρα των άλλων στη καρδούλα της.
Και αυτή συνέχιζε. Με δυο τακούνια και το άρωμα της πήγαινε όπου ήθελε.
Πέρα όμως από το θάρρος των φίλων μου, ήρθα να πω μια ιστορία πριν ξεθωριάσει και εγώ τρελαθώ. Θα 'ναι μια ιστορία με rockαδες και έναν ιππότη που τη σώζει/ΟΧΙ.Σιχαίνομαι τα ιστοριοπαραμύθια. Έχουν αρχή, τέλος και στη μέση διπρόσωπα τέρατα.
Θα 'θελα να πέσω πάνω της 20 χρόνια μετά, να δω πως ο χρόνος ομόρφυνε το γλυκό πρόσωπό της.
Ο χρόνος τελειώνει. Το παραμύθι μένει στη μέση, συνεχίζεται κάθε βράδυ στα όνειρα της..

The Art Of Loosing (Bishop)

The art of losing isn't hard to master;
so many things seem filled with the intent
to be lost that their loss is no disaster.

Lose something every day. Accept the fluster
of lost door keys, the hour badly spent.
The art of losing isn't hard to master.

Then practice losing farther, losing faster:
places, and names, and where it was you meant
to travel. None of these will bring disaster.

I lost my mother's watch. And look! my last, or
next-to-last, of three loved houses went.
The art of losing isn't hard to master.

I lost two cities, lovely ones. And, vaster,
some realms I owned, two rivers, a continent.
I miss them, but it wasn't a disaster.


--Even losing you (the joking voice, a gesture
I love) I shan't have lied. It's evident
the art of losing's not too hard to master
though it may look like (Write it!) like disaster.

Entrapment

Hopelessly bound
unfettered
by the chains of love's grip
- greatest gift,
fate's cruelest curse.

Wherefore do I weep
at knowing the joy,
the warmth,
at feeling the peace,
the fire.

Wherefore do I weep
unable to complete ,
to be,
unknown the kiss,
the flames.

Wherefore do I weep
at loving not living
seeing not touching
breathing not sharing
holding not loving?

Απόσπασμα απο τον Αλχημιστή

''..Το αγόρι εξακολουθούσε ν' ακούει την καρδιά του, ενώ προχωρούσαν στην έρημο. Σιγά σιγά έμαθε τις πονηριές και τα κόλπα της, έμαθε να τη δέχεται όπως ήταν. Τότε το αγόρι έπαψε να φοβάται, γιατί ένα απόγευμα η καρδιά του του είπε ότι ήταν ευχαριστημένη. <<Μπορεί να διαμαρτύρομαι μερικές φορές>> έλεγε η καρδιά του , << επειδή είμαι μια καρδιά ανθρώπου και οι καρδιές των ανθρώπων είναι έτσι. Φοβούνται να πραγματοποιήσουν τα μεγαλύτερα τους όνειρα επειδή νομίζουν ότι δεν το αξίζουν η ότι δεν θα τα καταφέρουν. Εμείς οι καρδιές πεθαίνουμε από το φόβο μόνο και μόνο που σκεφτόμαστε αγάπες που έφυγαν για πάντα, στιγμές που θα μπορούσαν να είναι καλές και δεν ήταν, θησαυρούς που θα μπορούσαν να είχαν ανακαλυφθεί κ' όμως έμειναν για πάντα θαμμένοι στην άμμο. Γιατί όταν κάτι τέτοιο συμβαίνει στο τέλος υποφέρουμε πολύ.
-Η καρδιά μου φοβάται τον πόνο, είπε το αγόρι
-Πες της ότι ο φόβος του πόνου είναι χειρότερος και από τον ίδιο τον πόνο. Και ότι καμία καρδιά δεν υπέφερε ποτέ όταν ξεκίνησε να αναζητήσει τα όνειρα της, γιατί κάθε στιγμή αναζήτησης είναι μια στιγμή συνάντησης με την αιωνιότητα.''

Οταν βραδιάζει..

'Οταν βραδιάζει, το φεγγάρι θα ΄ρχεται πρός εσένα και εγώ θα τ'ακολουθώ..
Θα παίρνω το δρόμο του φεγγαριού και θα πέφτω στην αγκαλιά σου..