28/2/10

Μπερδεμένα βλέμματα...

Το νοιώθω..με κοιτάς.. με παρατηρείς.. περιμένεις να κάνω κάτι.
Να σπάσω, να λυγίσω.. Με κοίτας , σε βλέπω με την άκρη του ματιού μου..
Αλλα όχι..Δεν θα σ'αφησω ,θα στέκομαι αγέρωχη απέναντι σου, και δε θα θα βλέπεις τίποτα.. Γιατί φοβήθηκες.. την δυναμη ενος βλέμματος και όλων αυτών που κρύβει μέσα του. Μα εγώ έχω μαθει να κοιταω μεσα στα μάτια ,βαθειά στα πιο κρυμένα μυστικά τους.. Τον φόβο σου όμως δεν τον αντέχω.. Τώρα κοίτα τη μορφή μου , προστατευμενος απο τα έντονα φώτα και το σκοτάδι γιατί ξέρεις, οτι δε θα γυρίσω.. Οτι και αν ψάχνεις δε θα σου δείξω τον δρόμο να το βρείς. Και ξέρεις οτι αν μπλεχτούν τα βλεμμάτα μας δεν θα αντέξεις αυτο που θα δείς..
Γι'αυτό πες μου.. Γιατί με κοιτάς?.....

18/2/10

TO ΜΑΧΑΙΡΙ..

ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΒΓΑΖΕΙΣ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΣΚΟΤΩΣΕΙΣ...

Δεν καταλαβα ακριβως που εστρεψα το μαχαιρι αλλα νοιωθω την πληγη. Εγινε βιαστικα και με αδεξιο τροπο αλλα ειμαι ακομα εδω..και αναρωτιεμαι αν βγηκα λαβωμενη η κερδισμενη απο αυτην την μαχη. Ειναι νωρις ομως και μικρες κοφτερες σκεψεις βασανιζουν το μυαλο μου. Ερχονται και φευγουν. '' ηταν σωστο? ηταν λαθος? μηπως βιαστικα?¨μηπως αργησα? '' Και το συναισθημα ειναι αλλοκοτο. Σχεδον τρομακτικο. Με εντονη την εναλλαγη της οργης με τη θλιψη, της ανακουφισης με τον φοβο.. Κουραστηκα να υποκρινομαι, να κρυβομαι ακομα και απο τον ιδιο μου τον εαυτο.. προσπαθησα να καταλαβω αυτην την ιστορια, να καταληξω καπου, ρωτησα, συζητησα, αναζητησα μια απαντηση..αδιεξοδο..''ετσι ειναι αυτα τι ψαχνεις, θα σου περασει μωρε, ξεχασε το και προχωρα, παμε γι αλλα " ..λογια λογια, αχ και να χε η ψυχη φωνη..γιατι μονο εγω ηξερα μεσα μου την απαντηση... δεν υπαρχει απαντηση. Δεν θα ηταν τοσο ευκολο, δεν θα φευγε τοσο ευκολα, ειχα μπροστα μου μια αναμετρηση πρωτα απ ολα με μενα..Εκανα μια μικρη αναδρομη, καμια φορα ο ερωτας σε τυφλωνει, σε θολωνει, σε οδηγει σε μονοπατια επικινδυνα, και ναι ημουν απολυτα διατεθειμενη να τα περπατησω.. και ας με οδηγουσαν στον γκρεμο. Αλλωστε μεσα μου ηξερα οτι επρεπε να φτασω ως εκει..στην αρχη ηταν ευχαριστα μια ωραια διαδρομη ολο περιπετεια αλλα μετα αρχισα να κουραζομαι, να πληγωνομαι γιατι το μονοπατι αυτο ηταν δυσβατο και εκρυβε κινδυνους..Και εφτασα..εξουθενωμενη και με δακρυα..Αλλα μονο εκει θα μαθαινα οτι επελεξα τον λαθος δρομο..εκει θα βρισκα τις απαντησεις που εψαχνα.. Ξερω θα το ξαναζησω, αλλα οχι αυτη τη φορα, και οχι ετσι.. Η απαντηση στα ερωτηματα μου ειναι οτι εβαλα τον εαυτο μου σε μια πλανη, σ ενα ομορφο ροζ συνεφακι αλλα πως να στηριχτει μια καρδια στον αερα?.. Και αυτο που πονεσε πιο πολυ ηταν η προσγειωση.. Εστρεψα λοιπον αυτο το μαχαιρι πανω μου για να σκοτωσω την αυταπατη, αυτο το γλυκο ψεμα.. το εστρεψα, για να ελευθερωθω..οσο κ αν πονεσε.. μπορω να δω καθαρα και να επιλεξω ξανα τα εντονα συναισθηματα, αλλα αυτα που θα με κανουν να χαμογελω, αυτα που δεν θα με οδηγουν σε γκρεμους, ουτε θα με συντριπτουν..αυτα που δεν θα με ανεβαζουν σε συνεφα αλλα που θα μου δινουν φτερα..

ερωτας...ποσο σ'αγαπω και ποσο σε φοβαμαι..ποσο μου θυμιζεις...εμενα......